Polaroid Photo

Pictures from In het land van rijst en honing

In het land van rijst en honing

"And he also speaks Orange! … Mandarin, honey!"

Choose a Topic:

Fri
25
Jul '14

Armenië

Men gooit nog even een kannetje water over de tapijt (een gebruik om geluk te wensen op reis, de weg wordt ‘schoongemaakt’ en we vertrekken. We zijn onderweg naar Armenië, de aartsvijand van Azerbeidzjan. De twee landen zijn immers in oorlog omwille van het Nagorno Karabach conflict, en zoals een soldaat mij vertelde, alhoewel er sinds 1994 een wapenstilstand is, gaat er geen dag voorbij of er wordt over en weer geschoten.
Voor wie de geschiedenis niet kent: in de 18e eeuw was Karabach vooral Azeri gebied. De Turken trokken verder door waardoor Armeniërs naar Karabach vluchtten en het gebied begon langzaam aan een Armeense meerderheid te krijgen. 1988. Perestrojka, de nederlaag in Afghanistan, Gorbachov had iets nodig om de aandacht af te leiden. De Armeniërs eisten de overdracht van Karabach naar Armenië (en dat niet zonder Russische ondersteuning). Moordpartijen van beide kanten volgden waarover nu beide landen elkaar tot nu toe beschuldigen.
In 1990 stuurde Gorbachev het leger naar Baku, de Armeniërs begonnen meer en meer gebied van Karabach in te nemen en blokkeerden de treinroute naar Nakhivan. Daarop blokkeerde Azerbeidzjan het treinverkeer naar Yerevan. Toen kwam de finale nederlaag. Geen probleem, dachten de Azeri’s. De wereld en Amerika zal wel ter hulp komen. Maar Amerika leed aan plotselinge amnesie over de Nakhivan blokkade en legde zelfs sancties op aan Azerbeidzjan voor de Yerevan blokkering.
Natuurlijk zijn er steeds beide kanten van het verhaal en ondertussen sprak ik met mensen van beide kanten die de oorlog meemaakten en aan het front stonden, waardoor het moeilijk is een standpunt in te nemen. Eigenlijk schiet nu iedereen op iedereen en niemand weet nog waarom…
We ondervinden ook de hinder van dit conflict want de grens is uiteraard gesloten. Twee nachttreinen, 3 landen, 4 stempels, 2 tijdzones, 3 munteenheden, zoveel moeite kost het om gewoon om net aan de andere kant van de grens te geraken. Via Tbilisi in Georgië dus. Met temperaturen die tegen de 40 aanlopen en na een nachttrein bestaat uiteraard de kans dat de mensen enkele meters afstand beginnen te houden. Maar wat doe je als je alwéér de nachttrein op moet en geen hotel hebt? Naar de sulferbaden natuurlijk! Net zoals in Rusland of het midden oosten zijn publieke baden hier heel populair, alleen zit er hier sulfer in het water wat heilzaam en gezond zou zijn. Bij het binnenkomen nodigt de geur van zwavel en rotte eieren je al uit om verder te komen, waarna je je in bijna kokend water met dezelfde geur kan onderdompelen. Heerlijk! Wie wil weten of voorbijgangers daarna terug minder afstand houden moet zelf maar eens naar Georgië komen…
Armenië is duidelijk het armere land van de drie. Dat merk je al van in de trein: een oude sovjet trein zoals je die al bijna in Rusland niet meer vindt. Service nihil.  Grenscontrole is quasi onbestaand. Yerevan is niet de interessantste stad maar er zijn veel dingen in de buurt die de moeite waard zijn: het Geghard klooster, Garni, het Khor Virap klooster (vlak aan de grens met Turkije met zicht op de Ararat berg), dus vooral kloosters en kerken.
Openbaar vervoer bestaat hier, maar je moet geduld hebben. Niemand weet echt wanneer en of een bus aankomt. Taxi’s zijn wel enorm goedkoop. Bijna iedereen rijdt hier op gas- geen LPG, maar puur aardgas. Ook op de bussen zie je bovenaan rode gasflessen. Als je gaat tanken, moet iedereen uitstappen en afstand houden. Het is heel goedkoop, maar af en toe kan een tank wel eens ontploffen, legt de chauffeur uit. Kijk maar, hoe men alles aansluit, zegt hij, terwijl hij een sigaretje opsteekt. Hij neemt nog een trekje en zegt, kom, laat ons op een veilige afstand gaan staan. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn. We gaan 5 meter verderop staan. Veiligheid voor alles!
We rijden verder naar Yeghednadzor, in het midden van Armenië. Wegen zijn slecht, maar Lada’s overwinnen alles. De auto’s zijn onmogelijk kapot te krijgen en geraken, en met een beetje moeite en een occasionele- elk half uur- stop omdat de motor overhit geraakt, op plaatsen waar de beste 4×4 uit Europa moeite mee zou hebben.
Het uiterste punt van Armenië ligt ingesloten tussen Nagorno Karabach en Iran. Bijna elke vrachtwagen die je hier ziet komt uit Iran, Armenië voert veel dingen in uit Iran, en we zitten uiteindelijk ook vlakbij de grens. Of willen de Iraanse  chauffeurs gewoon van de gelegenheid gebruik maken om een glaasje Armeense cognac te drinken? Armenië is het enige land dat van Frankrijk een licentie kreeg om hun brandy ‘cognac’ te noemen, omwille van de uitmuntende kwaliteit die werd vastgesteld in een wedstrijd ergens in 1900. Ararat cognac is inderdaad de moeite!
Grote trekpleister is hier het Tatev klooster, dat je bereikt via een lange kabelbaan. Met lang bedoelt men hier ‘lang’ – het is de allerlangste kabelbaan ter wereld en is maar liefst 6 km lang!
We rijden terug richting Georgië, via de prachtige bergen en overnachten in de Debed vallei. Vanuit het zwembad kijken we hier uit naar de prachtige vallei en kunnen we de vervallen ruïnes in de buurt bezoeken.
Terug de grens over naar Georgië. Het moet echt een mooi land zijn. In minder dan 3 weken ben ik er immers al 3 keer geweest!

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

image

Start discussion »

Leave a Reply