Nesebar is heel mooi. Het kleine schiereiland is beschermd door Unesco en daarom is alles nog redelijk authentiek. Het staat in schril contrast tot het nabijgelegen Sunny Beach, waar je zelfs naartoe kan lopen en volgebouwd is met hoge hotels voor de strandtoeristen aan de zwarte zee.
We bezoeken Varna, een andere grote stad bij de zwarte zee en het is Palmzondag. Er staan enorme rijen aan de kerk en iedereen loopt met bloemen rond. Varna is ook bekend voor de grootste en oude goudschat die zich in het archeologisch museum bevindt maat het museum is net nu 2 dagen gesloten.
We nemen de trein, naar Ruse (vlakbij Roemenie, Boekarest), en belanden dan uiteindelijk in Ivanovo. Het is een echt boerengat in the middle of nowhere en op het perron staat de lokale dorpsgek die ons volgt en de hele tijd ‘monastir, manastir…. monastir, manastir’ loopt te prevelen, voor de rest is alles verlaten, behalve dan nog een zure stationschef en een hoop zwerfhonfen. Het lijkt een beetje op een scenario van een slechte horrorfilm maar uiteindelijk geraken we toch van de dorpsgek vanaf. En uiteidelijk komen we ook voor een monastir, of beter gezegd voor kleine kerkjes die in de rotsen zijn gebouwd. Er is in het dorpscentrum warempel een toeristische dienst, die bevolkt is door maar liefst 4 mensen (misschien werkt gewoon het voltallige dorp daar?). Ze proberen hulpvol te zijn maar vertellen dat er geen bussen, taxi’s of whatever rijden en dat de enige optie te voet is. Nu ja, het is maar 4 km en door mooie natuur maar wel bergop. Liften is uitgesloten want er is echt geen levende ziel op de weg. Nog even naar het station, om te vragen of we de rugzakken daar niet mogen achterlaten maar de zure en knorrende stationschef zegt onverbitterlijk dat het niet mag, dus het wordt wel een redelijke trektocht over en weer.
De oude rotstempels zijn mooi en we hebben het hele gebied voor ons alleen wat ook een voordeel is.
We stappen de trein terug op (nadat ik uiteraard de stationschef meerdere malen uitgebreid bedankt heb voor zijn vriendelijkheid om rugzakken te mogen achterlaten, hij kon er toch precies niet echt zo om lachen), komen we aan in Veliko Tarnovo. Het is een sprookjesstad die gebouwd is langs een bergketen en op de top bevindt zich een groot fort. Deze stad was kansmaker om de hoofdstad te worden maar heeft het dus niet gehaald, maar wordt nog wel de tweede hoofdstad genoemd. Wat heeft de Bulgaren toch bezield om Sofia hoofdstad te maken?
Ook in de buurt is veel te zien, kleine pittoreske dorpjes zoals Arbanasi. Jammer genoeg regent het een beetje maar ‘s avonds komt de zon er weer door.
Terug in Veliko Tarnovo gaan we een kerk binnen en iemand is deze aan het restaureren. We krijgen een hele uitleg en hij laat zelfs het gedeelte achter het altaar zien, waar enkel de priester normaal gezien komt, wel eens interessant.
Veliko Tarnovo is centraal gelegen dus van daaruit maken we een uitstap naar Tryavna, een klein en gezellig dorpje waar er oude huisjes staan. Er is een zaak waar ze bier brouwen volgens zogezegd een Belgisch recept maar ze moeten in elk geval nog wat bijleren. Maar in elk geval is het eten en drank in Bulgarije veel beter dan ik had verwacht: lekkere stoofpotjes, wijn, of als desert een soort van zware yoghurt die zoals bollen ijscreme wordt opgediend.
Verder naar Belogradchik. Het is vrij ver, vlakbij de grens van Servië, maar we moeten toch richting Sofia en er is een groot stenen woud met een soort van fort dat in de rotsen is gebouwd. De trein rijdt tot Gora Oreshets, een dorp dat slechts 800 inwoners telt en van daar is het nog een 10-tal km, je kan het dus niet echt als grootstad beschouwen. We verkennen eerst het woud en gaan morgen het fort bekijken om dan verder terug richting Sofia te reizen.
Start discussion »
Leave a Reply