Tobolsk. Eens de hoofdstad van Siberië, nu vergaan tot een klein, slapend stadje verborgen in de bossen. Inderdaad, ik ben de grens over. Niet in een ander land, maar in een ander werelddeel: Azië. 2 uur in de tijd erbij, alhoewel de treinen nog steeds in de tijdzone van Moskou worden aangeduid. Niet alleen onhandig, maar ook verwarrend, dus opletten is de boodschap, in een verkeerde tijdzone rekenen en de trein missen betekent zware problemen vermits zowat alle andere treinen vol zitten. Ondertussen ben ik 3000 km verwijderd van Moskou, 4 uur later dan in België. Mijn trein is minder goed. Niet alleen staat mijn bed scheef waardoor mijn matras elke 2 uur er afschuift en ik dus bijna vallend wakker word, ook af en toe lopen er mensen tegen mijn voeten omdat het bed iets te kort lijkt te zijn. Maar het is gelukkig maar een korte rit van een 10-tal uur, dus zoveel maakt het allemaal niet uit. In Tobolsk heb ik geen gastgezin. Het is niet alleen moeilijk om er hier een te vinden, in zo’n kleine plaats, ik wil ook gewoon eens even tijd om niet te praten en geen nieuwe mensen te ontmoeten. Ik kies voor een kleiner hotelletje buiten het centrum waar je makkelijk met de bus geraakt, aan de rand van het bos waar mijn kamer letterlijk op uitkijkt. Verbazingwekkend, het ligt in het midden van een gewoon wooncomplex waar je bij ons nooit een hotel zou vinden. Ook een hotel aanduiden met wegwijzertjes of bordjes ter plekke is iets wat de Russen niet graag doen. Een hotel moet moeilijk te vinden zijn, met een belletje alsof het van een gewone inwoner zou kunnen zijn, als toegeving misschien met een klein stickertje op de bel. Des te groter de uitdaging om iets te vinden, des te groter de voldoening zal zijn om in het bed te ploffen. Ik wil nog iets eten en ook daar is een raar systeem voor. De hoofd kokkin komt dicht bij mij aan tafel zitten om te bespreken wat je wil. Het lijkt er op alsof we een deal gaan sluiten. Een sollicitatiegesprek, of zelfs een duister plan bespreken om Putin een kopje kleiner te maken. En als dit alles beslist is, heb je nog geen eten. Eerst moet je zelf naar de administrator, hoofd van de receptie. Zoals the godfather. Goedkeurend bekijken ze de bestelling, en als je dan op voorhand alles betaald hebt, tot op de boterham nauwkeurig, komt er een verlossende stempel waarop je terug naar de kokkin kan om uiteindelijk de effectieve bestelling in gang te zetten. Achteraf een boterhammetje extra bestellen betekent weer extra papierwerk waarop ik wijselijk besluit dan maar mijn snickers als backup plan te gebruiken. Ondanks dit rare gedoe zijn ze heel vriendelijk en hulpvaardig, en kan ik in het kantoor van de administrator mijn tickets terug afdrukken want die zijn nat geworden (in de kupe hebben ze er per ongeluk een glas vodka over gegoten 🙂 ), zetten ze stiekem mijn yoghurtjes die ik bij het uitchecken bij mijn rugzak had gezet in de ijskast, etc.
Afin: Tobolsk is zeker armer dan de andere steden waar ik geweest ben met grijze soviet appartementjes. De buitenwijken toch, want het Kremlin is echt adembenemend mooi, gebouwd op een heuvel en meer dan de moeite, ik ben dus blij dat ik de omweg gemaakt heb. Alleen begint het soms opeens enorm te regenen en dan breekt de zon er weer door… De tijd van extreme hitte is ook voorbij! Ze hebben hier ook een interessant museum over Tobolsk. Zo leer ik dat Mendeljev van hier afkomstig is. Ik heb nog even tijd om naar de andere kant van de rivier te varen, ik ‘lift’ mee met overzetboten die eigenlijk voor auto’s bedoeld zijn. Ze varen zonder de klep te sluiten dus hopelijk heeft iedereen zijn handrem aangezet…
Mijn trein naar Omsk vertrekt op een rot uur. 2 uur ‘s nachts. Trouwens, op deze laatste treinen drinken ze niet zo veel meer hoor.
Omsk ligt een beetje ‘off the beaten track’. Het is niet de populairste stopplaats op de transsiberische spoorlijn. Ik heb hier een coole gastvrouw die (denk ik toch) vloeiend engels spreekt, we spreken alleen russisch maar als ik echt een woord niet ken kan ze dat toch in het engels zeggen. Je kan hier een leuke kerk en een theater vinden, het is de geboorteplaats van Dostoljevski, maar reden genoeg om hier even te stoppen is omdat hier de maffe kunstenaar Antolij Konenko (Антолий Коненко) woont. Hij is recordhouder in het Guinness book of records in ‘miniatuurkunst’, met als een van zijn bekendere werken een heel boek van 0,6 mm, inclusief prenten en tekst. Ik vind het spectaculairste een mier, je ziet ze bijna niet liggen. Met een vergrootglas zie je dan dat er 2 kleine dingen aan de pootjes hangen, vervolgens kan je met een microscoop ontdekken dat dit een slot en een sleuteltje is, met uitzonderlijk detail! Via google vind je meer info of op zijn site (www.konenko.net), er is ook een filmpje, zeker de moeite.
Ik neem afscheid van mijn gastgezin en ga verder naar Tomsk, weer in een platzkartnij en deze keer firmenij class, ofwel скорый. Dat betekent letterlijk ‘snel’ maar get grappige is dat de trein niet noodzakelijk sneller is. Blijkbaar betekent het dat de trein modern is zoals de trein uit Moskou, met goede bedden en airco, zodat de temperatuur ‘s nachts altijd 22 a 23 graden is en je dus niet doodvriest of wegsmelt zoals op de oude soviettreinen.
Mijn nieuw gastgezin komt mij weer ophalen met de auto aan het station, wat een luxe, alles gaat gewoon te makkelijk, het lijkt al op een decadente georganiseerde reis 🙂
Tomsk is heel mooi, genaamd naar de rivier Tom, een studentenstad met allemaal oude houten huisjes in het centrum. De ene na de andere trouw wordt hier gevierd en dat is heel anders dan in België: het wordt meer op straat gevierd, er wordt champagne gedronken op straat, er worden grappige foto’s gemaakt van het koppel en de vrienden (ik sta ondertussen ook al verschillende keren op de foto) en men rijdt luid toeterend door de staten en stapt dan opeens uit om op straat te beginnen dansen.
Buiten de mooie houten huizen is er een gezellig meer. Het is echt een gezellige stad!
Start discussion »
Leave a Reply