In het land van rijst en honing

In Tomsk verblijf ik bij Pavel en zijn zus Natasha. Ze hebben een auto en vertellen over het leven in de winter. Met een afstandsbediening kan je de auto starten, zodat het warm is als je wil instappen. Ook kan je er voor zorgen dat de wagen elk uur 10 minuten draait, anders bevriest hij en dan krijg je hem niet meer gestart, tenzij door met een soort bunsenbrander de leidingen op te warmen maar dat is dan toch weer gevaarlijk. Het wordt hier elk jaar wel wat kouder zeggen ze. Vorig jaar zakte de temperatuur uitzonderlijk tot -50 en dan is de fun er af, vertelt Pavel. Tot -10 is de pret verzekerd, schaatsen, skiën, en alles is mooi, maar als het kouder wordt, dan wordt het lastig. Pavel wil daarom ook op termijn weg uit Tomsk, naar warmere oorden zoals Europa of ergens anders, zolang het er maar warmer is.
De volgende dag neemt Natasha mij mee naar het poppentheater. Een persoon heeft heel zijn huis omgetoverd tot een levend huis van poppen. Grappig, er zit niemand aan de kassa, het is gewoon een zak waar je zelf het geld in stopt. Bij ons was waarschijnlijk de kassa al gepikt in plaats van dat de mensen zouden betalen… 🙁
De poppen zijn spectaculair, er zitten veel trucjes in verborgen: als er mensen te laat komen beginnen sommige poppen vanzelf luidkeels te reclameren, als je naar het toilet gaat belooft een pop plechtig om niet te kijken en gaat er een gordijntje toe, waarop iets later het gordijntje terug open gaat en de pop lachend zegt dat ze toch kijkt en commentaar begint te geven. Heel grappig!
Op naar Krasnoyarsk, weer een tijdzone erbij en dus al 6 uur later dan in België. Terwijl bij ons de spoorwegen zichzelf luidkeels zouden feliciteren om dat ze op een traject van 1 uur slechts een kwartier vertraging hebben, of zelfs een staking zouden organiseren omdat ze vinden dat ze omwille van die eenmalige prestatie een bonus verdienen, verontschuldigen de Russische spoorwegen zich nederig omwille van de vertraging van 4 minuten op het 14-urige traject. Je ziet hier trouwens al veel Oezbeken, Kazakken en Mongolen, en je hoort andere talen op de trein omdat ik niet zo ver van de grens zit.
Krasnoyarsk is een vrij rijke stad omwille van hun aluminium productie. Overal op straat staan luidsprekers en men speelt klassieke muziek. Er is een mooi museum in Egyptische stijl, maar vooral interessant is het nabijgelegen Stolby, een gigantisch groot natuurpark. Je moet eerst een bus nemen en dan nog 7 km te voet (en achteraf ook terug natuurlijk!). Ik heb eigenlijk geluk want vorige week was het park nog gesloten omdat er te veel beren rondliepen en dan is het te gevaarlijk, nu zouden ze hopelijk verder weg zijn. Ik zie gelukkig geen beren op de weg 🙂 Wel kom ik onderweg iemand tegen, Elena. Ze is semi professioneel klimster en is redelijk vastberaden mij ook een initiatie klimmen te geven 🙁 Volgens mij ziet het er wel gevaarlijk uit en het is vast nog gevaarlijker dan het lijkt… Maar alles wordt uitgelegd: op welke rotsen kan je stappen (kleur), welke hebben een goede grip, naar welke kant moet je leunen (soms heel onnatuurlijk maar je staat dan echt wel ‘rotsvast’), waarvoor dient magnesium en Arabische gom, hoe kan je jezelf of de andere beveiligen en zelfs waar en hoe je eventueel drinkbaar water kan vinden en waar je beter afblijft. Als je alleen zou gaan zie je geen pad of geraak je nooit meer beneden, maar inderdaad, zelfs op schijnbaar rechte rotsen is er een goed pad. Ik kan nu wel snappen dat alpinisme heel leuk kan zijn en het een kick geeft maar alhoewel ik blij ben dat ik het gedaan heb, denk toch dat het geen sport voor mij is…
Op een rots, heel hoog, staat het woord ‘свобода’ (vrijheid). Dat brengen de Stolbyisten (de klimmers) elke lente aan op die plaats op de rotsen (omdat het door de winter steeds verdwijnt), ter ere van de oktoberrevolutie. Na de oktoberrevolutie schreef men dit woord immers op de rotsen, de overheid was kwaad en stuurde de politie de rotsen op om het woord te verwijderden. Maar vermits ze er niet geraakten namen ze Stolbyisten, die ook rebellen waren, mee. Wanneer ze echter op de top waren klommen de Stolbyisten snel naar beneden en de politie kon natuurlijk niet naar op eigen houtje beneden. Pas na 3 dagen werd het politieteam gevonden en kon men hen bevrijden uit hun netelige situatie.
Verder naar Irkutsk, 18 uur met de trein, 5000 km van Moskou, of 6 uur vliegen. Het is nu al 7 uur later dan in België. Irkutsk is mooi, maar iets te toeristisch. Alles staat in het Engels aangeduid, in café’s vind je Belgisch of Duits bier. Ik ga een dagje over en weer naar het Baikal meer, dat is natuurlijk veel te kort is: het Baikal meer ligt op 60 km van Irkutsk, is 2000 km in omtrek, 636 km lang, meer dan 1,6 km diep en bevat 20% van de propere zoetwater voorraad op aarde. Je kan allerlei trekkings maken en rond het meer wonen vele boeddhisten.
In Irkutsk kom je trouwens veel Chinezen tegen, die hier als gastarbeider werken omdat ze hier meer kunnen verdienen. Een ander weetje is dat alle auto’s hier hun stuur langs de rechterkant hebben omdat ze vaak geïmporteerd worden uit Japan, maar toch is de voorrang van rechts.
Vandaag is een belangrijke dag in Irkutsk, want de belangrijkste patriarch van de protestantse kerk komt speciaal uit Moskou op bezoek. Overal zie je dus politie en het klooster is gesloten, dus dat is minder interessant voor mij 🙁
Vannacht vlieg ik terug naar Moskou!