In het land van rijst en honing

We nemen afscheid van het land van de rijdende gasbommen en rijden in één keer door naar bijna de andere kant van Georgië. Zugdidi is de toegangspoort naar Abchazië, de afvallige republiek die zich defacto onafhankelijk verklaarde. Weer een conflictgebied dus. In 2008 keek iedereen naar de olympische spelen, en saakhashvilli, dacht snel orde op zaken te stellen en marcheerde Abchazië binnen. Daarop brak de oorlog uit tussen Rusland en Georgië. We gaan verder naar Svaneti, naar het hoog gelegen en geïsoleerde dorp Mestia. Hier kan je nog meer dan 175 koshkebi’s vinden, stenen verdedigingstorens. Het is zo afgelegen dat het nooit werd ingenomen en tijdens de invasies belangrijke religieuze artifacten hier werden ondergebracht.
Het weer slaagt wat tegen dus we gaan naar de kust, naar de prestigieuze badstad Batumi. Modern, elite, en alles voor de toerist: men heeft hier zelfs plannen om een fontein te bouwen die Chacha, de lokale alcoholische drank van maar liefst 65 graden, zou gaan spuiten. De fontein bestaat nog niet dus ik geraak onbeschadigd terug weg 🙂
Naar Vardzia dan. De stad bestaat uit een grottencomplex van ongeveer 6000 ‘grot-appartementen’ en werd gebouwd als bescherming tegen de Mongolen. Na een aardbeving werden de grotten gedeeltelijk zichtbaar.
We maken een tussenstop in Gori, de geboortestad van Stalin. Er is nu en gigantisch museum gewijd aan hem en je kan ook zijn huis en de kogelvrije treinwagon bekijken waarmee hij reisde.
Vlakbij de grens van Azerbeidzjan ligt het Davit Garetta klooster. Het ligt in het midden van de woestijn, een uur rijden in snikhete  temperaturen. Het is een hele klim en er zitten giftige slangen maar het is wel enorm mooi. De weg kronkelt tussen Georgië en Azerbeidzjan, om alles te kunnen zien moet je meerdere malen (illegaal) de grens over- achter het klooster ligt er kilometers woestijn, waardoor grenscontrole niet echt nodig is. De taxichauffeur vertelt, net zoals vele van zijn oudere collega’s, tijdens de rit met heimwee sovjet verhalen, klaagt over de huidige regering en hoeveel beter het tijdens de sovjet unie was. Nu hebben we onze democratie, onze vrijheid, zegt hij. De vrijheid om niets te hebben, de vrijheid om geen werk te hebben. Hah, democratie.
Betaal niet meer dan 8 lari voor het busje naar Tbilisi, zegt hij. De jeugd is kapitalistisch en probeert de toeristen op te lichten. Maar je hebt het niet van mij. Anders krijg ik ruzie met de andere chauffeurs.
We komen aan bij het busstation en er komt direct iemand af die 15 lari vraagt. 15, vraag ik? Iedereen weet toch dat de prijs naar Tbilisi exact 8 lari is? De buschauffeur vloekt en zegt, je loopt hier precies al een tijdje rond, want je kent de prijzen goed. De taxichauffeur knipoogt en we vertrekken terug, richting Tbilisi.