In het land van rijst en honing

Ni hao,

Na een vertraging van 3 uur zijn we in Beijing aangekomen. Het autootje dat onze bagage moest inladen was blijven vasthangen aan het luik van de cargo en daarom konden we niet vertrekken.
In Beijing gaat voorlopig alles vlot. De eerste dag hebben we al direct 2 treinen geboekt, een korte rit van 4 uur en een nachttrein naar Datong. Veel staat aangeduid in het Engels, in het station zijn er borden zodat je alles makkelijk kan vinden (of de treinnummers kan je toch zeker lezen) en in de metro zijn de stations ook leesbaar. Maar misschien komt dit doordat de olympische spelen in Beijing plaatsvonden en hebben ze daarom alles proberen makkelijker te maken. Er zijn zelfs reclameborden waarop wordt aangemaand om niet op de grond te spuwen (de Chinezen spuwen veel) om een propere stad te hebben. De mensen spreken bijna geen Engels maar als je bordjes laat zien dan helpen ze je verder dus op die manier is het eigenlijk allemaal veel makkelijker dan gedacht. Ook tellen doen de Chinezen trouwens anders: ze tellen met één hand, maar iemand op het vliegtuig heeft ons de symbolen al geleerd dus dat lukt ook al.
Beijing is heel modern, zo heb je de Wanfujing, de grootste winkelstraat van Beijing, een beetje zoals de meir. Maar je hebt ook de hutongs, die veel traditioneler zijn, waar je lekker kan eten maar waar ze ook eerder rare dingen verkopen zoals satés van scorpioenen.
Uiteindelijk belanden we nog op het Tian An Men plein, waarschijnlijk het bekendste plein van China en een beeld dat iedereen kent. ‘s avonds laten ze de vlag neer en is er immens veel volk. Het plein is versierd met 2 meterslange schermen waar promofilms over China op getoond worden.
De volgende dag bezoeken we de verboden stad. Het is een complex van tempeltjes, ontvangsthallen, paleizen voor ceremonies uit de tijd van de Ming dynastie. Alles stond in dienst van de keizer en de straf om de verboden stad te betreden was directe executie. Wij komen er gelukkig gewoon vanaf door een inkom ticket te kopen.
Het is, zoals de rest in China immens groot en je loopt er een hele dag in verloren. De feestbanketten en de plaatsen voor de concubines hebben plaats gemaakt voor museums waar je voorwerpen uit de Ming en de Qing dynastie kan bekijken. Af en toe zijn deze gekoelde ruimtes wel aangenaam want het is snikheet. We bezoeken nog een park en hebben dan afgesproken met een Chinese, die ons meeneemt naar een heel lokaal restaurantje. Ook hier is het “plaatjes tonen” want de enige taal die ze kennen is Chinees.
De volgende dag is het tijd voor een dagtrip naar Chengde. Onze eerste treinrit. De security in de metro en treinstations is hoog, met scanners waar de bagage door moet, alhoewel we na een tijdje merken dat als je langs de scanner loopt het vaak ook welgoed is. De stations zijn gigantisch maar we vinden de trein makkelijk.
Aangekomen in Chengde treuzelen we nog wat en dat was geen goed idee: ze hebben het station blijkbaar afgesloten en op slot gedaan! De stationschef kan ons gelukkig bevrijden. Chengde is ook een grote stad. Een van de zomerpaleizen van de keizer staat daar en het ligt in een gigantisch park. Mooi maar niet echt speciaal, daarna bezoeken we een Tibetaanse tempel die veel meer de moeite is. Teruggaan doen we met de bus, die vrij duur is: afdingen lukt bijna niet omdat de bussen hier een monopolie hebben en er geen trein meer rijdt op deftige uren.