In het land van rijst en honing

In het station is er blijkbaar een soort van VIP ruimte waar ik even binnenwandel. Ze komen daar rond met gratis thee. Na mijn kopje vraag ik me af of ik hier eigenlijk wel mag zijn want iedereen die hier zit heeft een speciaal bonnetje. Ik laat mijn ticket zien en inderdaad, ik word weggestuurd naar een andere ruimte. Het is daar nog luxueuzer! Reizen met de softsleeper heeft dus duidelijk zijn voordelen! Na de nachttrein nemen we in Langzhou direct de bus. Omdat we naar een Tibetaanse plaats gaan willen ze een copie van ons paspoort. We rijden door moslimgebieden, waar grote moskeeen de invloed van de Chinese kitch niet ontlopen hebben: gouden minaretten met ronde afdaken zoals een pagode.
Xiahe ligt nog 6 uur rijden verder, verstopt tussen de groene bergen, het begin van het Himalaya gebergte en al op 4 km hoogte, dus ‘s avonds wordt het al koud. Het is een Tibentaans plaatsje, alles staat tweetalig in het Chinees en het Tibetaans. De natuur is hier prachtig en van smog is er geen sprake meer vermits we nu ver van alles zitten.
Hier bezoeken we het Labrang klooster, een belangrijk klooster voor de Tibetaanse monniken die speciaal vanuit Lhasa naar hier komen. Daarna maken we een wandeling door de groene bergketens, en de Sanke grasslands waar er tenten staan en waar je kan paardrijden of Yakmelk kan drinken. Dat technologie niet noodzakelijk is om dingen te verwezenlijken bewijzen ze hier door een soort van zonnespiegel: door middel van een brandpunt bekomen ze kokend water. Een stukje papier boven het brandpunt houden zorgt ervoor dat dit binnen de 3 seconden in brand vliegt, heel efficiënt dus!
Vermits Xiahe nogal afgezonderd ligt is weggeraken moeilijk: er rijdt 1 bus per dag naar Langmusi en dan kunnen we de volgende dag pas een andere bus nemen en dan zijn we nog niet waar we moeten zijn. We zouden dus 3 dagen kwijtspelen en daarom spreken we enkele mensen op straat aan om een busje te huren. We botsen door de zandweggetjes verder tussen de groene bergen. Hier zie je af en toe een tent en een kudde schapen of yaks. Na een tijdje komen we aan een tankstation. We hebben echter pech want er is geen benzine meer. Verder rijden kan niet want we moeten absoluut tanken. Hoe lang moeten we wachten? Een kwartier, een halve dag?Andere mensen zijn ook al aan het wachten. We hebben echt geluk, er komt er toch redelijk snel een tankwagen aan om het benzinestation te bevoorraden. Ondertussen kunnen we enkele Chinese snacks eten. Rare dingen zie je hier genoeg. Chips van komkommer of zeewier, gedroogde kippepoten, allerlei gefermenteerd en gedroogd fruit en als eigenaardigste misschien wel het duzendjarige ei: gedurende 100 dagen (en dus gelukkig geen 1000 jaar) begraven ze een ei in een mengsel van kalk en houtskool onder de grond. Dan, opgraven en smullen maar. De eieren zijn pikzwart en ze verkopen ze hier in een luchtdichte plastiek verpakking en als je er niet over nadenkt hoe het gemaakt is, is het best lekker.
Na bijna 12 uur opeengepakt te zitten in het busje, niet echt heel comfortabel maar niets wat 2 weken fysiotherapie niet kan ongedaan maken, komen we aan in Jiuzhaigou, waar zich een van de grootste en bekendste natuurparken van China bevindt, in het midden van de bergen. Het is zeer toeristisch, met westerse prijzen qua inkom maar zeer mooi: er zijn meren met verschillende kleuren dankzij modder, mineralen etc. We zien doorschijnende, blauwe, groene en bruine kleuren en metershoge watervallen. Het park wordt vooral bezocht door Chinese toeristen die ook eens van de gezonde lucht willen genieten.
Dan nemen we de bus naar Chengdu, 10 uur door de wilde bergen naar de laagvlakte. De rit is normaal gezien een beetje gevaarlijk maar wij moeten gelukkig niet vrezen: onze chauffeur, die tijdens het rijden trouwens een bijverdienste heeft als telefonist, is namelijk helderziend: in de blinde haarspeldbochten zonder vangrail steekt hij enkel voorbij als er toevallig net geen voertuig uit de andere richting komt.