In het land van rijst en honing

Chengdu is een grote stad, de vijfde grootste van China. Dat betekent dat we terug in de smog zitten. Het is hier enorm warm, tenminste, het is slechts 30 graden maar door de hoge luchtvochtigheid voelt het hier veel warmer aan. Als je de hitte, de Chinese opschriften en de Chinezen wegdenkt zou je kunnen denken dat je in Brussel zit.

Alhoewel er in Chendu niet zoveel te beleven valt heeft het wel een centrale ligging. Een 200-tal km verder ligt het stadje Leshan en dat is enorm bekend voor het metershoge Boedha beeld dat daar staat. Het is uitgehouwen in de rotsen en een 100-tal meter hoog. Heel spectaculair, je kan met de trap langs het beeld naar beneden. Er staat echter zo’n lange file dat ik als alternatief een boottochtje maak langs het beeld, zodat ik zo toch een goed zicht op het beeld heb.

China is natuurlijk ook bekend omdat de panda’s van hier afkomstig zijn en we kunnen natuurlijk China niet verlaten zonder een panda te zien. Er schijnen slechts nog 1000 exemplaren van deze bedreigde diersoort op de wereld rond te lopen en vlakbij Chendu bevindt er zich een soort van reservaat waar er zich 88 panda’s bevinden. Hier probeert men zich in te zetten om de soort te redden. Ik ontdek dat er ook een soort van rode panda bestaat.

Nu willen we verder naar de provincie Yunnan, alleen is er een probleem. Tot 7 dagen later zitten alle treinen vol en zijn er dus geen tickets meer beschikbaar. We moeten dus iets anders verzinnen en duiken het misdaadmilieu van China in: omdat in China de treintickets niet aan een passagier gelinkt zijn (in vele andere landen moet je voor langeafstandstreinen je paspoort laten zien en staat het ticket op naam), bestaat er een zwarte markt voor tickets. Vermits er zoveel gereisd wordt raakt men toch makkelijk van de tickets af, er zijn kopers genoeg. En zo geraken we toch nog aan tickets naar Panzazjou, 12 uur met de trein. Maar in het treinstation komen we tot de constatatie dat de trein vertraging heeft. De vertrektijd wordt later en later en elke aanpassing wordt door de enorme menigte aangehaald door een luid boe-geroep of door de gelukkigen die wel kunnen vertrekken door hoera geroep. Ondertussen begint het buiten zwaar te onweren en te bliksemen. We komen te weten dat er overstromingen zijn in de regio Yunnan en dat dit de oorzaak is van de vertragingen. Na de trein moeten we nog een bus nemen en die zullen we dus zeker missen want de laatste vertrekt om 13 uur. Conclusie: geen treintickets, we geraken verder en verder van Shanghai verwijderd, vanwaar we moeten moeten terugvliegen, en onze bestemming staat onder water. Ons avontuur is begonnen!

7 uur later vertrekt de trein dan toch uiteindelijk en in de late namiddag komen we aan. We proberen eerst treinen te regelen en hebben geluk: onze trein naar Shanghai is geboekt! Alles is dus in orde nu! Nu moeten we verder naar Lijiang maar de bus is al vertrokken. Er zijn privebusjes maar die zijn veel te duur. We gaan toch naar het busstation en daar krijgen we inderdaad hetzelfde te horen. Een mannetje heeft echter een minibusje en wil ons wel brengen voor 400, wat wel ok is. Hij roept heel hard, tegen ons en aan de telefoon, maar soit, we zijn vertrokken. Een kwartier later stopt hij echter in het midden van een drukke weg. Hij wil opeens 700. Nu ja, dat is dan weer overdreven, dus we beginnen de rugzakken uit te laden. Dat heeft effect want het mannetje begint paniekerig te reageren en vertelt dat er toch een grote bus zou zijn waar we met meekunnen voor de correcte prijs. Nog beter natuurlijk, dat is comfortabeler. Hij begint te telefoneren en de bus is al onderweg, waarop hij in monty python stijl tegen volle snelheid de bus probeert in te halen. de situatie is grappig maar we geraken toch op de bus! En ze is zelfs leeg, dus we hebben ze voor ins alleen! De rit duurt 8 uur, de bochten in de bergen zijn scherp, er liggen rotsen op de weg en tot overmaat van ramp steekt er mist op maar we geraken in Lijiang en het is de moeite! Het oude centrum is net Brugge, met kanaaltjes en waterraderen. Overal hangen lampionnetjes, de huizen zijn in hout. Het centrum is autovrij dus geen grote Volkswagens of Audi’s hier. Dit is al meer het traditionele China dat ik me heb ingebeeld. Ondertussen bouwt men druk ‘oude’ houten huisjes bij. Het is dan misschien niet allemaal even echt, maar het is wel ‘mijn’ stukje traditioneel China.