In het land van rijst en honing

Wat doe je 40 uur op een trein? Eigenlijk gaat de tijd heel snel voorbij: er komen constant mensen voorbij die dingen verkopen,i eten maar ook spelletjes en hebbedingetjes, je probeert wat met de Chinezen te praten en natuurlijk 2x slapen, en de rit is al voorbij.
Shanghai is veel warmer dan Kunming. Of tenminste, zo lijkt het misschien enkel omdat het hier zo vochtig is.
In de dag bezoek ik de peoples square en het park en loop ik naar de bund. Het is een oudere bekende buurt, en zoals de naam al doet vermoeden ligt het aan de waterkant. Het lijkt wel op New York in 1930, qua bouwstijl probeerden de Chinezen in die tijd de handelaars te imponeren als ze Shanghai binnen vaarden. Hier floreerde de opiumhandel, de avonturen van Kuifje speelden zich hier af en werden er bruggen gebouwd naar het westen. Maar ook hier zijn deze glorieuze momenten verdwenen en kunnen we onze volgende dagen niet vullen met aan de opiumpijp te hangen: de opiumhandel werd stopgezet en in de statige gebouwen bevinden zich nu banken, kledingswinkels en andere zaken, wat echter de vroegere sfeer niet bederft.
We willen een kijkje nemen vanop een hoge toren en het vijfsterrenhotel Hyatt lijkt daarvoor wel een geschikte kandidaat: bezweet, met vrijetijdskleding en op sandalen lijken we wel op de gemiddelde gast van het hotel, denken we, en raken we dus moeiteloos voorbij de portier. Om in de bar te geraken op het 32e moet je de keycard van je kamer gebruiken maar gelukkig komen er net 2 andere gasten aan waardoor we opeens toch in de bar staan. Het uitzicht is geweldig maar er hangt zoveel smog dat het op een grijze herfstdag lijkt. De luxe van de herfst hebben we echter niet: alhoewel de foto’s donker lijken is het hier wel degelijk snikheet!
Daarna ga ik naar de wereldexpo, die dit jaar in Shanghai plaatsvindt. Het lijkt wel een kleine stad op zich waar je de bus moet nemen! Ik bezoek het Belgisch paviljoen, waar je belgische frietjes kan eten. Ik leer dat Belgische frieten niet door Belgen worden gebakken maar door Chinezen en dat een zakje friet in België ongeveer de grootte van een vingerhoed heeft. Maar soit, de frieten waren wel lekker, jammer genoeg vrij duur zodat de gemiddelde Chinees onze lekkernij toch niet kan proeven. Het Belgisch paviljoen is mooi maar Belgen bij de organisatie zijn er niet te bespeuren. Kuifje, Henin, de smurfen, pralines, alles over België wordt uit de doeken gedaan. In het café kan je allerlei soorten bier drinken voor ondemocratische prijzen, maar ook het café is heel mooi opgebouwd. Uiteindelijk kom ik toch nog een groep Belgen tegen die meewerkten aan de organisatie. Nog enkele andere kleinere paviljoenen bezocht maar helaas staat er meestal zo’n rij dat je niet binnenraakt. Borden met lichtreclame ontmoedigen alle pogingen om binnen te raken: Saoudi Arabië, 5 uur wachttijd, Duitsland, Rusland, 3 uur wachttijd. Alhoewel ik de volgende dag oorspronkelijk terugwilde schrikte de massa mij wat af: vanaf ‘s morgens zitten er al 182.000 bezoekers op de expo.
Dus, bezoek ik een van de watersteden buiten Shanghai. Er zijn een heleboel steden die er zoals Venetië uitzien en de keuze valt op Fengjing omdat dit niet zo ver is en ook niet in de Lonely Planet staat zodat we de toeristen eens een beetje kunnen mijden.
Een uurtje rijden en je stapt een andere wereld in: authentiek, charmant, met kanaaltjes en bruggetjes, en met enkel Chinezen die je vrolijk begroeten terwijl ze een spelletje Chinees schaak zitten te spelen of met de boot voorbij varen. Europese toeristen komen hier blijkbaar nog niet! Het is opnieuw snik, snikheet en de ligging aan het water drijft de luchtvochtigheid op.
Na een tijdje kan ik deelnemen aan een theeceremonie: de beste thee wordt bijgehouden in een koelkast om de smaak te behouden. De thee heeft een sterke smaak zelfs al wordt hij maar even overgegoten, er zijn speciale potjes om te ruiken, er is een heel systeem.
Daarna terug in Shanghai een wandeling op de andere oever tegenover de Bund, die overvloedig verlicht is door lichtreclame. Lijkt een beetje op Dubai.
Na enkele weken China is mijn indruk en de voorstelling die ik had over China sterk veranderd: de levenskwaliteit is hier toch vrij hoog, er is een gigantische middenklasse en vele dingen zijn hier toch prijzig. Alles verandert hier razendsnel tempo, en de lagere klasse zal op termijn zeker ook evolueren waardoor men hier binnen enkele jaren waarschijnlijk met een sociale crisis zit. Iemand maakt voorlopig nog gigantisch veel winst, de overheid of grote concerns, ook via de lokale Chinese markt. Zal de import van Chinese producten naar Europa binnen 5 jaar nog zo groot zijn?
Smog is een groot probleem, alhoewel er hier niet zo’n grote concentraties mensenmassa’s zijn zoals in India en misschien eerder het klimaat een rol speelt. De overheid probeert er wel wat aan te doen: bussen die op elektriciteit rijden, vele brommertjes rijden op electriciteit en men poogt aan te sporen om te recycleren.
Het zal interessant zijn om te zien hoe China er binnen enkele jaren uitziet.