In het land van rijst en honing

Ondanks het warme weer begint het er regenachtig uit te zien in Gdansk en het weerbericht verspelt al niet veel beters. Tijd dus om weg te wezen, naar Torun, het binnenland in, niet zo heel ver vanwaar ik geland ben. Het lijkt erop dat het gelukt is want dit is zowat het enige deel in Polen waar het niet regent en toch heel warm is. Torun is een echte middeleeuwse stad waar de Teutonische ridders een van hun echte ‘strongholds’ hadden. Omwille van de slechte economische situatie (misschien zijn de Belgische politiekers hier in de leer gegaan) begon de bevolking in opstand te komen en braken in ze hun woede de burcht half af. Ze moeten echt slecht gezind geweest zijn op de ridderorde want naar het voorbeeld van Marienborg, ziet zo’n burcht er echt wel stevig uit. Maar in elk geval, kan je nu de resten nog bekijken. Ondanks de restauratiewerken doen ze toch nog moeite om enkele dingen te tonen en als je de grafkelder binnengaat, gaat er een sensor af waarop je opeens neerstortende stenen hoort vallen. In combinatie met de restauratiewerken is dit in een donkere kelder wel een geslaagde grap….
Torun bestaat uit een nieuw en een oud gedeelte, dat niet ver van elkaar ligt. De brandweer is met een soort vam oefening /wedstrijd bezig, en in de hitte lopen de brandweermannen met zware brandslangen en andere uitrusting terwijl ik en de rest van het publiek dit sportief tafereel zit te aanschouwen met een ijsje.
Het oude gedeelte is, behalve de kerken, voor een groot deel gewijd aan Copernicus. Zoals iedereen weet is deze brave man geboren in Torun en bracht hij hier ook zijn leven door. Je kan zijn huis bezichtigen, een monument, een fontein. Ook figuren uit de Poolse stripwereld kan je hier in beeldvorrn herkennen. De volgende dag is het weer jammer genoeg iets minder, maar echt regenen doet het nog niet. Goed nieuws voor de brandweermannen die deze keer vanuit een nagemaakt gebouw met zware uitrusting en brandslang een zware pop moeten redden. Het grappige is dat deze oefeningen een echte attractie zijn en onder begeleiding van muziek worden de tijden afgeroepen waarop de brandweermannen hun taak volbracht hebben.
Ook Chopin bracht hier enige tijd door (hij is van origine Pool) en je kan het huis waar hij gewoond heeft bezichtigen.
Torun is een hanzastad en speculaas maken was een belangrijk beroep vroeger. De ingrediënten waren geheim maar nu kan je in het speculoosmuseum zelf de ingrediënten mengen en je eigen speculaas bakken.
Vermits het weer regenachtig begint te worden ga ik verder naar Poznan, en eindelijk ben ik in een andere provincie 🙂
Poznan is heel groot. Heel mooi, maar ook modern met hippe shops en clubs. Op het grote plein staat er een gigantische toren met een klok en elke dag om 12.00 komen hier 2 houten geiten uit de toren om
Al vechtend 12 keer met hun horens tegen elkaar te slaan. De Jezuitenkerk moet het mooiste interieur hebben dat een kerk kan hebben. Het is echt een beetje erover met ionische zuilen en fresco’s. Er is ook nog een citadel, en hier kan ik ook met de oudste stoomtrein in Europa die nog in werking is, rijden.

Bydgoszcz, probeer het maar eens uit te spreken. Elke poging die ik onderneem wordt door de Polen gecorrigeerd door een aardbeving van medeklinkers. Het beste wat ik bekomen ben is “begrijpbaar”. Bydgoszcz is eigenlijk geen interessante stad. Alles is gesloten en er is niet veel te zien, het is zelfs moeilijk om nog iets te vinden om te eten. Uiteindelijk vind ik nog ergens pizza, of tenminste, zo was het geadverteerd. Ze steken een soort van brood in de oven, en als dat warm is smeren ze er saus op en doen ze er koude groenten op. Dat was dus niet echt de bedoeling, maar ja. Er loopt voor de rest bijna niemand op straat. Misschien vinden de Polen het ook maar een rare naam en blijven ze er bijgevolg maar weg? Ik neem dus een van de vroegste treinen naar Gdansk en kom daar 3 uur later, nog in de morgen, toe. Het is een groot station, met een winkelcomplex, cinema en een toeristische dienst aangrenzend. Gdansk is een hele mooie stad, gelegen aan het water. Je komt de stad binnen via de koningsgang, een soort van laan van 500 meter waar de Poolse koningen vroeger hun parades hielden. Ze kwamen dan uit op een grote markt, waar er een Neptunus fontein staat, gemaakt door een Vlaamse kunstenaar, Peter Husen. Heel de stad ademt een middeleeuwse en renaissance sfeer uit, met in het midden van de stad de sint Mary’s kerk, de grootste bakstenenkerk in Europa. En natuurlijk zou Gdansk geen havenstad zijn als je om andere delen van de stad te bereiken, de boot niet zou kunnen nemen. Ik bekijk nog even het industrieel stuk van de stad, waar er zich een belangrijke bouwplaats voor schepen bevindt.
Ondertussen zit ik bij een super gezellig gastgezin, ze wonen een beetje buiten de stad, in een soort van appartementencomplex, en net zoals alles in Polen zijn ook hier de appartementsgebouwen allemaal mooi in verschillende pastelkleuren gekleurd.
Ik neem de trein verder naar Malbork (Marienburg). Dit Unesco kasteeltje, dat door de Teutonische ridders werd gebouwd, kijkt uit op de rivier en is het grootste Gotische kasteel van Europa. Het is inderdaad groooooot dus je hebt er echt wel even voor nodig om alles te zien. Het is weer zeer warm en ik vraag me af hoe de verklede ridders, die souvenirs proberen te verkopen, het uithouden in hun pak.
De volgende dag ga ik naar Sopot. Het is anders dan Gdansk, cosmopolitisch, modern en ligt aan de kust. Bij Polen denk je niet echt direct aan strandtoerisme, maar er is natuurlijk wel een hele kuststreek aan de Baltische zee. Witte stranden, vissersboten, jetski’s en parasailing zijn maar enkele zaken om het bij ons zo geroemde Blankenberge tot en miserabel gehucht te doen verbleken in de schaduw van deze kust. Nog iets verder, vlak bij het russische Kaliningrad, is er nog een klein schiereiland dat tot Polen behoort, en na anderhalf uur varen op de Baltische zee geraak je daar. En dan ben ik in de hel beland. Letterlijk dan, wat het laatste stadje op het schiereiland bij Rusland is Hel genoemd. Bekend omdat het de laatste stad was die de Duitsers hebben kunnen innemen, maar ook de laatste stad van Polen die door Rusland op 9 mei bevrijd werd van de Duitsers. Nu is het een gezellig vissersstadje, waar ze ook de grijze zeehond proberen te beschermen in een centrum voor zeehonden. Ik kom aan als het etenstijd is en de zeehonden kennen allemaal kunstjes. Zo kunnen ze vormen en kleuren herkennen, de juiste zeehond moet naar de juiste vorm komen en dan krijgt hij een vis. De Polen hebben echter een bijgeloof, dat muntjes in het water gooien geluk zou brengen. En zo gebeurde het zelfs ook in het centrum, waar er in 2001 een zeehond een teveel aan muntjes eten niet overleefde. Geld maakt dus niet gelukkig (alhoewel briefjes waarschijnlijk wel minder erg waren geweest). Nu hangen er overal bordjes dat je geen geld in het water mag gooien en staat er een gigantische ‘trechter’ waar je wel muntjes kan ingooien: het muntje rolt dan een hele weg in een spiraal naar beneden en zo maak je ineens een bijdrage voor het zeehonden centrum, het lijkt er op dat dit het probleem van de muntjes in het water heeft opgelost.
De hel is gezellig, er zijn ergere plaatsen om te belanden, met ook een mooi strand, een haven, een vuurtoren, restaurantjes en café’s waar ze lekker Pools bier hebben. Iedereen die in het begin van het jaar goede voornemens heeft gemaakt, kan die met een gerust hart overboord gooien, of vanaf nu af aan doen waar hij zin in heeft: als je uiteindelijk in de hel belandt, heb je het eigenlijk wel getroffen.

Belogradchik is de moeite. Het fort is echt ingebouwd in de rotsen en quasi oninneembaar. De legende luidt dat er vroeger een klooster was en een knappe non had een affaire met een koopman. Daarom werd de uit het klooster gezet omdat haar affaire bekend was geworden omdat ze een kind kreeg. Toen is alles versteend geworden en rond het fort kan je in de hoge rotsen, die soms tot 200 meter hoog zijn, deze figuren nog herkennen: de moeder met het kind, de koopman en de Madonna.
We gaan terug naar Sofia (de enige optie) om dan verder te gaan met de trein naar Koprivshitsa. De reisgids voorspelt weinig goeds: when you arrive at the station a connecting bus will wait you, however other travellers wrote us that the bus sometimes is not there. There are no taxi’s, so then your only option is to walk the 8 km upwards. Good luck! Gelukkig staat er bij ons wel een busje alleen passen we er niet allemaal in…. denkt iedereen. Maar na wat wringen en gebogen recht te staan komen we toch in het centrum aan. Het is bijna een soort Bokrijk maar dan in het echt, met oude huizen en men rijdt ook met paard en kar. Veel van de oorspronkelijke inwoners zijn echter weggetrokken, waarschijnlijk omdat het afgelegen is en nu leeft praktisch iedereen er van toerisme.
Terug naar Sofia, op paaszondag, maar er is minder te doen dan op Palmzondag. Vrolijk Pasen!

Nesebar is heel mooi. Het kleine schiereiland is beschermd door Unesco en daarom is alles nog redelijk authentiek. Het staat in schril contrast tot het nabijgelegen Sunny Beach, waar je zelfs naartoe kan lopen en volgebouwd is met hoge hotels voor de strandtoeristen aan de zwarte zee.
We bezoeken Varna, een andere grote stad bij de zwarte zee en het is Palmzondag. Er staan enorme rijen aan de kerk en iedereen loopt met bloemen rond. Varna is ook bekend voor de grootste en oude goudschat die zich in het archeologisch museum bevindt maat het museum is net nu 2 dagen gesloten.
We nemen de trein, naar Ruse (vlakbij Roemenie, Boekarest), en belanden dan uiteindelijk in Ivanovo. Het is een echt boerengat in the middle of nowhere en op het perron staat de lokale dorpsgek die ons volgt en de hele tijd ‘monastir, manastir…. monastir, manastir’ loopt te prevelen, voor de rest is alles verlaten, behalve dan nog een zure stationschef en een hoop zwerfhonfen. Het lijkt een beetje op een scenario van een slechte horrorfilm maar uiteindelijk geraken we toch van de dorpsgek vanaf. En uiteidelijk komen we ook voor een monastir, of beter gezegd voor kleine kerkjes die in de rotsen zijn gebouwd. Er is in het dorpscentrum warempel een toeristische dienst, die bevolkt is door maar liefst 4 mensen (misschien werkt gewoon het voltallige dorp daar?). Ze proberen hulpvol te zijn maar vertellen dat er geen bussen, taxi’s of whatever rijden en dat de enige optie te voet is. Nu ja, het is maar 4 km en door mooie natuur maar wel bergop. Liften is uitgesloten want er is echt geen levende ziel op de weg. Nog even naar het station, om te vragen of we de rugzakken daar niet mogen achterlaten maar de zure en knorrende stationschef zegt onverbitterlijk dat het niet mag, dus het wordt wel een redelijke trektocht over en weer.
De oude rotstempels zijn mooi en we hebben het hele gebied voor ons alleen wat ook een voordeel is.
We stappen de trein terug op (nadat ik uiteraard de stationschef meerdere malen uitgebreid bedankt heb voor zijn vriendelijkheid om rugzakken te mogen achterlaten, hij kon er toch precies niet echt zo om lachen), komen we aan in Veliko Tarnovo. Het is een sprookjesstad die gebouwd is langs een bergketen en op de top bevindt zich een groot fort. Deze stad was kansmaker om de hoofdstad te worden maar heeft het dus niet gehaald, maar wordt nog wel de tweede hoofdstad genoemd. Wat heeft de Bulgaren toch bezield om Sofia hoofdstad te maken?
Ook in de buurt is veel te zien, kleine pittoreske dorpjes zoals Arbanasi. Jammer genoeg regent het een beetje maar ‘s avonds komt de zon er weer door.
Terug in Veliko Tarnovo gaan we een kerk binnen en iemand is deze aan het restaureren. We krijgen een hele uitleg en hij laat zelfs het gedeelte achter het altaar zien, waar enkel de priester normaal gezien komt, wel eens interessant.
Veliko Tarnovo is centraal gelegen dus van daaruit maken we een uitstap naar Tryavna, een klein en gezellig dorpje waar er oude huisjes staan. Er is een zaak waar ze bier brouwen volgens zogezegd een Belgisch recept maar ze moeten in elk geval nog wat bijleren. Maar in elk geval is het eten en drank in Bulgarije veel beter dan ik had verwacht: lekkere stoofpotjes, wijn, of als desert een soort van zware yoghurt die zoals bollen ijscreme wordt opgediend.
Verder naar Belogradchik. Het is vrij ver, vlakbij de grens van Servië, maar we moeten toch richting Sofia en er is een groot stenen woud met een soort van fort dat in de rotsen is gebouwd. De trein rijdt tot Gora Oreshets, een dorp dat slechts 800 inwoners telt en van daar is het nog een 10-tal km, je kan het dus niet echt als grootstad beschouwen. We verkennen eerst het woud en gaan morgen het fort bekijken om dan verder terug richting Sofia te reizen.

Sofia is een rare hoofdstad. Een relatief klein centrum, geen echte praal en pracht maar de stad werd eerder gekozen als hoofdstad omwille van de ligging. Maar de kathedraal in het midden van de stad, de Aleksander Nevsky kathedraal, is wel spectaculair maar je kan binnen geen foto’s maken. Ook heel vriendelijke mensen, op de bus hadden we bv enkel briefjes van 20 лв, wat te groot was dus boden enkele mensen ons al zelfs spontaan aan om ons ticket te betalen.
Jammer genoeg is graffiti spuiten een populaire bezigheid hier (en ook in de andere steden), geen mooie graffiti maar logo’s of namen van groepen of bendes, op muren, gevels, of op toeristische borden met uitleg wat wel een lelijk beeld geeft zelfs bij dingen die heel mooi zijn of waren.
Het centrum van Sofia heb je snel gezien maar iets daarbuiten ligt de Boyana kerk, een van de oudste kerken van Europa met mooie fresco’s. Er is net een of ander gezelschap van een bedrijf die een Duitstalige gids hebben en we kunnen mee aansluiten.
Dan trekken we verder naar het Rila klooster. Het ligt in de bergen, goed verstopt in de bergen en ver van de samenleving, maar daarom is het dan natuurlijk ook een klooster. Met de rood witte motieven is het een van de bekendste plaatsen in Bulgarije en dan ook door Unesco beschermd.
We rijden door met de bus naar Blaeovgrad. Op de bus komen we een Bulgaar tegen die in Cyprus werkt en hij vindt het grappig dat we op reis zijn in Bulgarije want de meesten komen hier ofwel enkel voor strandtoerisme ofwel voor te skieen. Hij biedt een flesje Rakia aan, een sterke drank die zijn opa zelf heeft gemaakt van druiven. het zit in een flesje van Fanta, het is de nationale drank van Bulgarije. ‘From Fanta grape’, zegt hij lachend.
Nadat we de studentenstad Blaeovrgrad, met een gezellig en modern centrum, hebben verlaten komen in de oude stad Plovdiv aan. Het is mooi, met een oud grieks theater, maar ook oude baden en een odeon. Het stadscentrum is net zoals andere dingen in Bulgarije vrij mooi maar wel klein zodat je het vrij snel gezien hebt. We maken een uitstap naar Bashkovo, een klooster in de buurt, een uurtje met de bus. Mooi klooster maar je mag er eigenlijk heen foto’s maken. In de zomer kan je er ook trektochten door de bergen maken maar alhoewel de zon meestal wel een beetje schijnt is het er toch nog wat te koud voor, op de toppen van de bergen ligt trouwens nog sneeuw.
Communiceren is hier trouwens vrij makkelijk, veel mensen spreken Engels, of zelfs soms Frans, en anders Russisch. En als ze zeggen dat ze geen andere talen begrijpen dan kan je gewoon Russisch spreken en dan begrijpen ze je toch grotendeels en begrijp je hen ook wel redelijk. Het enige verwarrende is dat de mensen ‘nee’ knikken als ze ja bedoelen en ‘ja’ als ze nee bedoelen en daar blijf je je maar in vergissen 🙂
We gaan verder, naar Kazanlak in midden Bulgarije, vermits er daar Thracische tombes te zien zijn. Het ligt ook in de vallei van de rozen en je kan er dus ook allerlei producten op basis van rozen vinden. Een deel van de tombes liggen nu onder water en men wil met een prestigieus project beginnen om een soort van kunstmatig eiland te maken waar je dan toch ook deze tombes kan bekijken. Er is een mooi museum waar alles over de Thraciers, hun beschaving en natuurlijk de begrafenis in de tombes wordt verduidelijkt.
‘s avonds kunnen we nog naar een optreden van Bulgaarse volksmuziek. De kleding en de kostuums zijn heel mooi maar helaas is de muziek een kakafonie, het lijkt of de spelers van het orkest elk een ander lied hebben gekozen om dat dan tegelijkertijd af te spelen en de zangers maken af en toe rare indianengeluiden, bovendien is de versterker te luid afgesteld voor de boxen, we moeten het dus vooral van de dansvoorstelling, de kledij en de maskers hebben.
De trein op dan, naar Burgas, aan de kust, om zo Nessebar te bereiken. Een klein uitstulpsel wat je een schiereiland zou kunnen noemen in de zwarte zee.
Het ligt bezaaid met oude restanten van Byzantijnse kerken en baden en is in de zomer zelfs een populaire badplaats. Gelukkig is het seizoen nog niet echt begonnen want het lijkt erop dat het hier dan overspoeld wordt door toeristen, je merkt al dat er honderden winkeltjes zijn (waarvan de meeste nu gesloten) en taxichauffeurs die hun eerlijkheid van de vorige Bulgaarse steden hier zijn kwijtgespeeld. Maar alhoewel nog niet echt warm, hebben we hier de luxe van een zonnetje en kunnen we de stad tenminste in alle rust verkennen.