Polaroid Photo

Pictures from In het land van rijst en honing

In het land van rijst en honing

"And he also speaks Orange! … Mandarin, honey!"

Choose a Topic:

Wed
15
Aug '12

Tsjechië

Ahoi ! Nee, ik zit niet op een piratenschip, of ben niet buiten de internationale wateren aan het varen, maar het is wel hoe je de mensen begroet in Tsjechië.
Brno is een redelijk kleine stad die toch redelijk toeristisch is, met een groot kasteel op een heuveltop, een klooster met een beangstigende crypte waar gedroogde mummies rustig naast elkaar de eeuwigheid tegemoet gaan, vele kerken en honderden trams die letterlijk in de file staan of zitten te wringen om elkaar te passeren.
Op naar Olomouc, minder bekend maar een goede concurrent voor Praag. Ze hebben ook een klok met bewegende beeldjes zoals in Praag, alleen werden die tijdens het communisme vervangen door beeldjes van harde werkers, die nu elke dag om 12 uur hun arbeid tentoonstellen.
De volgende bestemming is Stramberg, een klein bergdorpje met een kasteel. Het is meteen de eerste plaats die ik bezoek in ‘The kingdom of Wallachia’. Rond de 15e eeuw kwamen schapenherders, de Vlachen, in dit gebied wonen, en sindsdien werden hun gebruiken en cultuur verder gezet. Enkele verlichte geesten of gekken kwamen op het idee dit te beschermen en hun eigen koninkrijk op te richten. Met een eigen luchtmacht (bestaande uit één oude Czesna), een koningspaar, een eigen munteenheid, een vlag die trots wappert op de Himalaya, Maccu Pichu en bij het Panama kanaal, en zelfs het overleven van een staatsgreep, wordt het fictieve koninkrijk desondanks hun consulaire representatie in enkele landen niet erkend als echt koninkrijk. Wie toch heil ziet in de dubbele nationaliteit kan alvast een paspoort bekomen voor een goeie 6 euro.
In het koninkrijk vind je nog houten dorpjes zoals Roznoj Pod Raznostdem en uiteindelijk trek ik verder naar Cesky Raj, een berggebied niet ver van Polen waar het ook volstaat met kastelen.
Ondanks het sporadisch vervoer is het heel mooi: men komt hier vooral om te wandelen, je wandelt door bossen en je komt hoge rotsformaties tegen, en helemaal bovenaan op de top van een rots staat het oude maar gerestaureerde Trosky kasteel.

20120815-224805.jpg

20120815-224825.jpg

20120815-224847.jpg

20120815-224927.jpg

20120815-224940.jpg

20120815-225045.jpg

20120815-225102.jpg

20120815-225120.jpg

20120815-225135.jpg

20120815-225011.jpg

20120815-225212.jpg

Fri
8
Jun '12

Sint Petersburg en Pskov

Vermits ik toch tijd genoeg heb hier op de bus even een berichtje uit Rusland. De eerst dagen met mijn groepje klasgenoten de belangrijke dingen bekeken, de kathedraal van het heilige bloed, Peterhof met de gouden beelden en fonteinen, Tsarskoe Tselo. Ik herinner me er veel van maar wist niet meer exact wat waar lag.
Daarna heb ik afgesproken met Vera en Dimitrij. Het is rotslecht weer op de dag dat de groep vertrekt en er is net een nieuw waterpark ( www.piterland.ru ) geopend in Sint Petersburg dat ze willen laten zien. Zoiets als bij ons, maar dan op zijn Russisch, dus, groter (meer dan 10 soorten sauna’s in stijl van verschillende landen), modern met verwarmde vloeren, en glijbanen van meer dan 100 meter waar je naar boven … ehm… afschuift? Er zit immers zoveel waterdruk op dat je het volledige traject naar boven wordt gedrukt – nu weet het je tenminste waarom je verplicht een verzekering nodig hebt in Rusland 🙂
We maken met de auto een uitstapje naar Vyborg, 135 km van Sint Petersburg. Een oud, kleurrijk, stadje met een kasteel vanuit de jaren 1200. Vyborg ligt tegen de grens van Finland en is altijd een speelbal geweest tussen de strijdende landen, en het is dus vaak een Finse, en dan weer een Russische stad geweest.
In SPB bezoek ik nog het Alexander Nevskij klooster en het bijgelegen kerkhof, waar je de graven van Dostojevski en ook vele bekende componisten en schrijvers kan bekijken.
Ik neem verder de bus naar Pskov, 5 a 6 uur van SPB, tegen de grens van Letland.
Er is een groot, mooi Kremlin, vele musea’s en een klooster met fresco’s. Nog interessanter is het nabijgelegen nog werkende klooster in Pechori (Печоры), ongeveer 50 km van Pskov en net aan de grens van Estland. Onbeschrijflijk mooi! Ik kom een pater tegen en die neemt me mee in de onderaardse ‘gangen’ die door water gevormd zijn. Je krijgt een kaarsje en want verder is er geen licht, en zo duiken er uit de vele donkere gangen telkens wandelende lichtjes op. Er zijn ondergrondse kerkjes en ook graven, of koffers die in grafkamers liggen. Men vertelt dat er een speciale atmosfeer in de grotten bestaat waardoor het hier in de catacomben niet begint te … mjah… “ruiken”.
Ondertussen ben ik op zoek naar bussen die terug naar SPB rijden, tegenstrijdige informatie alom, wat men aan de kassa zegt komt uiteraard niet overeen met wat op de borden geschreven staat 🙂 Ook naar gelang de plaats waar je bent, verandert de informatie over de bussen, bij Pechori blijken er toch opeens weer een heleboel bussen naar Pskov te gaan waardoor ik nog tijd heb om Starij Izbork te bezoeken.
Een zeer oud kasteel dat in vergelijking met Pechori niet veel voorstelt, wel is er een voorstelling van de grappige babushka’s van het songfestival 🙂
De witte nachten zijn ondertussen bijna echt begonnen en dat betekent dat het hier ‘s nachts bijna niet donker wordt of de nacht in elk geval heel kort duurt. Morgennacht gaan we de open bruggen bekijken en overdag fietsen.

20120609-004822.jpg

20120609-004847.jpg

20120609-004905.jpg

20120609-004922.jpg

20120609-004944.jpg

20120609-005019.jpg

20120609-005033.jpg

20120609-005102.jpg

20120609-005128.jpg

20120609-005001.jpg

Sat
3
Sep '11

Siberië!

In Tomsk verblijf ik bij Pavel en zijn zus Natasha. Ze hebben een auto en vertellen over het leven in de winter. Met een afstandsbediening kan je de auto starten, zodat het warm is als je wil instappen. Ook kan je er voor zorgen dat de wagen elk uur 10 minuten draait, anders bevriest hij en dan krijg je hem niet meer gestart, tenzij door met een soort bunsenbrander de leidingen op te warmen maar dat is dan toch weer gevaarlijk. Het wordt hier elk jaar wel wat kouder zeggen ze. Vorig jaar zakte de temperatuur uitzonderlijk tot -50 en dan is de fun er af, vertelt Pavel. Tot -10 is de pret verzekerd, schaatsen, skiën, en alles is mooi, maar als het kouder wordt, dan wordt het lastig. Pavel wil daarom ook op termijn weg uit Tomsk, naar warmere oorden zoals Europa of ergens anders, zolang het er maar warmer is.
De volgende dag neemt Natasha mij mee naar het poppentheater. Een persoon heeft heel zijn huis omgetoverd tot een levend huis van poppen. Grappig, er zit niemand aan de kassa, het is gewoon een zak waar je zelf het geld in stopt. Bij ons was waarschijnlijk de kassa al gepikt in plaats van dat de mensen zouden betalen… 🙁
De poppen zijn spectaculair, er zitten veel trucjes in verborgen: als er mensen te laat komen beginnen sommige poppen vanzelf luidkeels te reclameren, als je naar het toilet gaat belooft een pop plechtig om niet te kijken en gaat er een gordijntje toe, waarop iets later het gordijntje terug open gaat en de pop lachend zegt dat ze toch kijkt en commentaar begint te geven. Heel grappig!
Op naar Krasnoyarsk, weer een tijdzone erbij en dus al 6 uur later dan in België. Terwijl bij ons de spoorwegen zichzelf luidkeels zouden feliciteren om dat ze op een traject van 1 uur slechts een kwartier vertraging hebben, of zelfs een staking zouden organiseren omdat ze vinden dat ze omwille van die eenmalige prestatie een bonus verdienen, verontschuldigen de Russische spoorwegen zich nederig omwille van de vertraging van 4 minuten op het 14-urige traject. Je ziet hier trouwens al veel Oezbeken, Kazakken en Mongolen, en je hoort andere talen op de trein omdat ik niet zo ver van de grens zit.
Krasnoyarsk is een vrij rijke stad omwille van hun aluminium productie. Overal op straat staan luidsprekers en men speelt klassieke muziek. Er is een mooi museum in Egyptische stijl, maar vooral interessant is het nabijgelegen Stolby, een gigantisch groot natuurpark. Je moet eerst een bus nemen en dan nog 7 km te voet (en achteraf ook terug natuurlijk!). Ik heb eigenlijk geluk want vorige week was het park nog gesloten omdat er te veel beren rondliepen en dan is het te gevaarlijk, nu zouden ze hopelijk verder weg zijn. Ik zie gelukkig geen beren op de weg 🙂 Wel kom ik onderweg iemand tegen, Elena. Ze is semi professioneel klimster en is redelijk vastberaden mij ook een initiatie klimmen te geven 🙁 Volgens mij ziet het er wel gevaarlijk uit en het is vast nog gevaarlijker dan het lijkt… Maar alles wordt uitgelegd: op welke rotsen kan je stappen (kleur), welke hebben een goede grip, naar welke kant moet je leunen (soms heel onnatuurlijk maar je staat dan echt wel ‘rotsvast’), waarvoor dient magnesium en Arabische gom, hoe kan je jezelf of de andere beveiligen en zelfs waar en hoe je eventueel drinkbaar water kan vinden en waar je beter afblijft. Als je alleen zou gaan zie je geen pad of geraak je nooit meer beneden, maar inderdaad, zelfs op schijnbaar rechte rotsen is er een goed pad. Ik kan nu wel snappen dat alpinisme heel leuk kan zijn en het een kick geeft maar alhoewel ik blij ben dat ik het gedaan heb, denk toch dat het geen sport voor mij is…
Op een rots, heel hoog, staat het woord ‘свобода’ (vrijheid). Dat brengen de Stolbyisten (de klimmers) elke lente aan op die plaats op de rotsen (omdat het door de winter steeds verdwijnt), ter ere van de oktoberrevolutie. Na de oktoberrevolutie schreef men dit woord immers op de rotsen, de overheid was kwaad en stuurde de politie de rotsen op om het woord te verwijderden. Maar vermits ze er niet geraakten namen ze Stolbyisten, die ook rebellen waren, mee. Wanneer ze echter op de top waren klommen de Stolbyisten snel naar beneden en de politie kon natuurlijk niet naar op eigen houtje beneden. Pas na 3 dagen werd het politieteam gevonden en kon men hen bevrijden uit hun netelige situatie.
Verder naar Irkutsk, 18 uur met de trein, 5000 km van Moskou, of 6 uur vliegen. Het is nu al 7 uur later dan in België. Irkutsk is mooi, maar iets te toeristisch. Alles staat in het Engels aangeduid, in café’s vind je Belgisch of Duits bier. Ik ga een dagje over en weer naar het Baikal meer, dat is natuurlijk veel te kort is: het Baikal meer ligt op 60 km van Irkutsk, is 2000 km in omtrek, 636 km lang, meer dan 1,6 km diep en bevat 20% van de propere zoetwater voorraad op aarde. Je kan allerlei trekkings maken en rond het meer wonen vele boeddhisten.
In Irkutsk kom je trouwens veel Chinezen tegen, die hier als gastarbeider werken omdat ze hier meer kunnen verdienen. Een ander weetje is dat alle auto’s hier hun stuur langs de rechterkant hebben omdat ze vaak geïmporteerd worden uit Japan, maar toch is de voorrang van rechts.
Vandaag is een belangrijke dag in Irkutsk, want de belangrijkste patriarch van de protestantse kerk komt speciaal uit Moskou op bezoek. Overal zie je dus politie en het klooster is gesloten, dus dat is minder interessant voor mij 🙁
Vannacht vlieg ik terug naar Moskou!

20110903-211745.jpg

20110903-211759.jpg

20110903-211817.jpg

20110903-211842.jpg

20110903-211928.jpg

20110903-211945.jpg

20110903-211959.jpg

20110903-212016.jpg

20110903-212026.jpg

20110903-212048.jpg

Sat
27
Aug '11

Van Tobolsk naar Tomsk

Tobolsk. Eens de hoofdstad van Siberië, nu vergaan tot een klein, slapend stadje verborgen in de bossen. Inderdaad, ik ben de grens over. Niet in een ander land, maar in een ander werelddeel: Azië. 2 uur in de tijd erbij, alhoewel de treinen nog steeds in de tijdzone van Moskou worden aangeduid. Niet alleen onhandig, maar ook verwarrend, dus opletten is de boodschap, in een verkeerde tijdzone rekenen en de trein missen betekent zware problemen vermits zowat alle andere treinen vol zitten. Ondertussen ben ik 3000 km verwijderd van Moskou, 4 uur later dan in België. Mijn trein is minder goed. Niet alleen staat mijn bed scheef waardoor mijn matras elke 2 uur er afschuift en ik dus bijna vallend wakker word, ook af en toe lopen er mensen tegen mijn voeten omdat het bed iets te kort lijkt te zijn. Maar het is gelukkig maar een korte rit van een 10-tal uur, dus zoveel maakt het allemaal niet uit. In Tobolsk heb ik geen gastgezin. Het is niet alleen moeilijk om er hier een te vinden, in zo’n kleine plaats, ik wil ook gewoon eens even tijd om niet te praten en geen nieuwe mensen te ontmoeten. Ik kies voor een kleiner hotelletje buiten het centrum waar je makkelijk met de bus geraakt, aan de rand van het bos waar mijn kamer letterlijk op uitkijkt. Verbazingwekkend, het ligt in het midden van een gewoon wooncomplex waar je bij ons nooit een hotel zou vinden. Ook een hotel aanduiden met wegwijzertjes of bordjes ter plekke is iets wat de Russen niet graag doen. Een hotel moet moeilijk te vinden zijn, met een belletje alsof het van een gewone inwoner zou kunnen zijn, als toegeving misschien met een klein stickertje op de bel. Des te groter de uitdaging om iets te vinden, des te groter de voldoening zal zijn om in het bed te ploffen. Ik wil nog iets eten en ook daar is een raar systeem voor. De hoofd kokkin komt dicht bij mij aan tafel zitten om te bespreken wat je wil. Het lijkt er op alsof we een deal gaan sluiten. Een sollicitatiegesprek, of zelfs een duister plan bespreken om Putin een kopje kleiner te maken. En als dit alles beslist is, heb je nog geen eten. Eerst moet je zelf naar de administrator, hoofd van de receptie. Zoals the godfather. Goedkeurend bekijken ze de bestelling, en als je dan op voorhand alles betaald hebt, tot op de boterham nauwkeurig, komt er een verlossende stempel waarop je terug naar de kokkin kan om uiteindelijk de effectieve bestelling in gang te zetten. Achteraf een boterhammetje extra bestellen betekent weer extra papierwerk waarop ik wijselijk besluit dan maar mijn snickers als backup plan te gebruiken. Ondanks dit rare gedoe zijn ze heel vriendelijk en hulpvaardig, en kan ik in het kantoor van de administrator mijn tickets terug afdrukken want die zijn nat geworden (in de kupe hebben ze er per ongeluk een glas vodka over gegoten 🙂 ), zetten ze stiekem mijn yoghurtjes die ik bij het uitchecken bij mijn rugzak had gezet in de ijskast, etc.
Afin: Tobolsk is zeker armer dan de andere steden waar ik geweest ben met grijze soviet appartementjes. De buitenwijken toch, want het Kremlin is echt adembenemend mooi, gebouwd op een heuvel en meer dan de moeite, ik ben dus blij dat ik de omweg gemaakt heb. Alleen begint het soms opeens enorm te regenen en dan breekt de zon er weer door… De tijd van extreme hitte is ook voorbij! Ze hebben hier ook een interessant museum over Tobolsk. Zo leer ik dat Mendeljev van hier afkomstig is. Ik heb nog even tijd om naar de andere kant van de rivier te varen, ik ‘lift’ mee met overzetboten die eigenlijk voor auto’s bedoeld zijn. Ze varen zonder de klep te sluiten dus hopelijk heeft iedereen zijn handrem aangezet…
Mijn trein naar Omsk vertrekt op een rot uur. 2 uur ‘s nachts. Trouwens, op deze laatste treinen drinken ze niet zo veel meer hoor.
Omsk ligt een beetje ‘off the beaten track’. Het is niet de populairste stopplaats op de transsiberische spoorlijn. Ik heb hier een coole gastvrouw die (denk ik toch) vloeiend engels spreekt, we spreken alleen russisch maar als ik echt een woord niet ken kan ze dat toch in het engels zeggen. Je kan hier een leuke kerk en een theater vinden, het is de geboorteplaats van Dostoljevski, maar reden genoeg om hier even te stoppen is omdat hier de maffe kunstenaar Antolij Konenko (Антолий Коненко) woont. Hij is recordhouder in het Guinness book of records in ‘miniatuurkunst’, met als een van zijn bekendere werken een heel boek van 0,6 mm, inclusief prenten en tekst. Ik vind het spectaculairste een mier, je ziet ze bijna niet liggen. Met een vergrootglas zie je dan dat er 2 kleine dingen aan de pootjes hangen, vervolgens kan je met een microscoop ontdekken dat dit een slot en een sleuteltje is, met uitzonderlijk detail! Via google vind je meer info of op zijn site (www.konenko.net), er is ook een filmpje, zeker de moeite.
Ik neem afscheid van mijn gastgezin en ga verder naar Tomsk, weer in een platzkartnij en deze keer firmenij class, ofwel скорый. Dat betekent letterlijk ‘snel’ maar get grappige is dat de trein niet noodzakelijk sneller is. Blijkbaar betekent het dat de trein modern is zoals de trein uit Moskou, met goede bedden en airco, zodat de temperatuur ‘s nachts altijd 22 a 23 graden is en je dus niet doodvriest of wegsmelt zoals op de oude soviettreinen.
Mijn nieuw gastgezin komt mij weer ophalen met de auto aan het station, wat een luxe, alles gaat gewoon te makkelijk, het lijkt al op een decadente georganiseerde reis 🙂
Tomsk is heel mooi, genaamd naar de rivier Tom, een studentenstad met allemaal oude houten huisjes in het centrum. De ene na de andere trouw wordt hier gevierd en dat is heel anders dan in België: het wordt meer op straat gevierd, er wordt champagne gedronken op straat, er worden grappige foto’s gemaakt van het koppel en de vrienden (ik sta ondertussen ook al verschillende keren op de foto) en men rijdt luid toeterend door de staten en stapt dan opeens uit om op straat te beginnen dansen.
Buiten de mooie houten huizen is er een gezellig meer. Het is echt een gezellige stad!

20110827-184330.jpg

20110827-184419.jpg

20110827-184451.jpg

20110827-184527.jpg

20110827-184548.jpg

20110827-184600.jpg

20110827-184611.jpg

20110827-184626.jpg

20110827-184650.jpg

20110827-184701.jpg

Mon
22
Aug '11

Rusland!

Привет всем из России!

Ofwel, aangekomen in het verre Rusland dus. Ik heb even niets van mij laten weten omdat ik het veel te druk heb! Maar, ik leef nog! De eerste 2 dagen ben ik nog in Moskou geweest, eigenlijk is er nog veel te zien alhoewel ik er en tweetal jaar geleden al bijna een week geweest ben. Het is hier snikheet, 35 graden maar het lijkt warmer. Toch nog even snel de echte toeristische dingen bekeken zoals het rode plein (er is nu wel een soort van feest, dus in het midden van het plein staat een podium wat het zicht niet echt bevordert), de arbat, het metershoge monument van Peter de Grote. Iets minder bekend is de groene buurt Kolomenskoe, iets buiten het centrum van Moskou. Rustig, met een huis waar Peter de Grote heeft gewoond en met een mooie houten kerk.
Ik maak een boottochtje op de rivier en bekijk het mausoleum van Lenin. Het is raar, hij lijkt eigenlijk op een wassen beeld, heel onecht. Na de woorden ‘Goodbye Lenin’ gepreveld te hebben is het tijd om de trein te nemen naar Kazan. Ik heb een platzkartnij, derde klasse maar eigenlijk heel goed, proper en met slechts 4 bedden per kabine, dus beter dan in Oekraïne of China. Maar dit was een heel nieuwe trein dus misschien zijn de toekomstige treinen net iets minder. Een oudere vrouw zit tegenover mij en het duurt niet lang of ik word volgepropt met augurken en komkommers die uit haar eigen moestuin komen. De trein is goed op tijd, en dut voor een lange afstandstrein van 12 uur, tot op de minuut, daar kunnen we in Belgie nog iets van leren. Ik kom aan in Kazan, de hoofdstad van Tartarstan, op 900 a 1000 km van Moskou, of zoals de Russen zeggen: ‘vlakbij Moskou’. Kazan is supermooi, proper, modern, met een veel betere metro dan die in Antwerpen. Het is mede dankzij de olie dat dit een heel rijk stuk van Rusland is. Alles staat tweetalig aangeduid in het Russisch en het Tartaars. Hoogtepunt is het Kremlin, dat overschaduwd wordt door de prachtige Kul Sharif moskee. De Tartaren zijn immers moslim, en leven vreedzaam samen met de authentieke Russen. Ik verblijf hier bij Maxim, op 40 km van Kazan, in zijn supercoole datsja. Net zoals vele Russen heeft hij, behalve zijn echte huis in Kazan, een buitenverblijf waar hij tijdens de zomer liever verblijft of tijdens de winter een weekendje doorbrengt om een sauna te nemen. Hij vertelt vanalles over Rusland: alles is hier en over het algemeen heeft iedereen wat hij of zij wil maar de politie is nog zeer corrupt. Als je niet goed kan rijden kan je een rijbewijs kopen. Kostplaatje: 500 euro. Als dat te veel is, dan kan je ook de examenvragen kopen voor 120 euro. Ongeveer 40% van de chauffeurs hebben hier hun rijbewijs ‘gekocht’ schat hij. Hij niet, hij rijdt goed, hij houdt van wagens en in zijn grote BMW scheuren we tegen 200 km per uur over de snelweg naar de datsja, tenzij zijn radarverklikker vriendelijk piepend verzoekt het even wat rustiger aan te doen. Zijn versnellingsbak is kapot, de eerste versnelling werkt niet goed meer en dat is een probleem: in Rusland rijdt iedereen met automatische versnellingen dus een nieuwe versnellingsbak is hier heel duur. Daar heeft hij wat op gevonden: hij is een enorme fan van Engeland en daarom gaat hij er een in Engeland kopen. Volgens mij is het gewoon een excuus voor een extra reisje. Zijn vrouw is naar Moskou gevlogen om een visum aan te vragen want in Kazan kan dat niet. Het is natuurlijk niet makkelijk om een russisch visum te krijgen als Belg maar als je het zo bekijkt, is het voor ons natuurlijk toch niet zo moeilijk, antwerpen of brussel is toch niet zo ver om een visum aan te vragen…
‘s avonds in de datsja komt hij met een fles likeur uit Karelia (dichtbij Finland) af, sterk spul, 50 graden, dat wil hij natuurlijk niet puur drinken dus het wordt verdund… met vodka! We babbelen in het Russisch en hij vertelt hoe hij in de winter met een soort tractor door de sneeuw moet ploegen om zijn datsja te bereiken. Ik denk wel dat het moeilijk is maar dat ze daar toch ook veel fun beleven in de sauna en met een glas vodka erbij. Ik heb hier een elektrische fiets geleend van hem
waarmee ik de omgeving kan verkennen. Behalve de prachtige moskee, het Kremlin waar verschillende musea te bezichtigen zijn en de mooie hoofdstraat, kan je buiten Kazan ook de tempel van alle religies bezichtigen. Een gek, kleurrijk bouwwerk waar verschillende religies vertegenwoordigd zijn: christendom, moslims, joden etc naast elkaar!
Het is tijd om verder te gaan, naar Ekaterinburg. Ik zit nu in en kupe, maar die is minder goed dan de platzkarnij. Het is dan ook een oude soviettrein. Mijn gezelschap bestaat uit enkele mannen, al snel wordt vanalles gedeeld, eten, drinken, afin, een gezellige bende waarmee ik goed kan babbelen, ze spreken ook woord Engels. Een van hen drinkt wel heel veel en slurpt met veel plezier een hele fles vodka leeg. Aan een vodka ontbijt doe ik toch liever niet mee, er is gelukkig ook koffie.
In Ekaterinburg heb ik op het laatste moment nog en gastgezin gevonden. Tanya woont vlak in het centrum in een klein maar gezellig appartementje. Het is ‘dag van de stad’, oftewel de verjaardag van de stad, dus er is vuurwerk en muziek. Vermits ik op het appartement van Tanya ben blijven babbelen is het al wat laat geworden voor sightseeing dus met enkele kenissen van haar gaan we gewoon nog iets drinken. Ekaterinburg is een leuke stad maar geen hoogtepunt. De kerk voor het heilige bloed is mooi, in de kapel daarnaast geeft een oud vrouwtje een hele uitleg (ik mag wel niet buiten vooraleer ik alle iconen heb gekust), en er is hier een gedenkbeeld voor de bekende Romanovs, omdat die hier vermoord werden. Het is ondertussen wel een flink pak kouder geworden. In de buurt van Ekaterinburg is er nog vanalles te zien maar wegens tijdsgebrek moet ik enkele dingen overslaan en neem verder de trein naar Tobolsk, bijna 3000 km van Moskou. Blijkbaar een oude soviet trein, de luxe van mij platzkartnij vanuit Moskou is voorbij…

20110822-215803.jpg

20110822-215823.jpg

20110822-215841.jpg

20110822-215904.jpg

20110822-215738.jpg

20110822-215921.jpg

20110822-215940.jpg

20110822-215954.jpg

20110822-220029.jpg

20110822-220043.jpg

20110822-220055.jpg

20110822-220104.jpg

20110822-220119.jpg